دلنوشته

یک روز پائیزی زیبا و آفتابی است. در پارک نشسته ام و برگهای سرخ و زرد از درختها پائین می ریزند ،، کلاغی هم روی درختی قار قار ملایمی دارد و همه چیز نشان از یک روز پائیزی ملایم و آفتابی دارد و البته آفتاب کمرنگ پائیز.

و من در آخرین هفته های بارداری ام آمده ام که کمی قدم بزنم و حال و هوایی تازه کنم ، کمی نگاه کنم و کمی هم لذت ببرم و بدانم که خدا این نزدیکی هاست ، شاید لابه لای همین برگهای زرد و سرخ که توسط باغبان گوشه به گوشه جمع شده اند ، شاید در کنار همین درختها که پناهگاه بازیها و قایم باشک های کودکی ام بوده اند ، همین پارکی که زمانی - وقتی که 5-6 سال بیشتر نداشتم- شاد و بی دغدغه با هم سن و سالهایم در آن می دویدم و روی چمنهایش زمین می خوردم و لباسهایم سبز و گاه گلی می شد ، همین تپه ای که زمانی چمن فراوانی داشت و هیچ چیز جالب تر از خوابیدن روی قله آن و بعد قل خوردن و پایین آمدن از روی آن نبود ، و حالا بعد از ١٨سال این پارک تقریبا همانطور است و فقط من هستم که بزرگ شده ام و جنینی در رحم دارم که در آستانه ورود به این دنیا است و حسابی سنگینم کرده است و لنگ لنگان و با دستی به کمر آرام در پارک خلوت که هیچ نشانی از همبازیهای کودکی در آن نیست قدم می زنم و زود کمرم درد می گیرد و روی نیمکتی در آفتاب می نشینم و در فکر فرو می روم که چه طور از اضطرابم درباره زایمان بکاهم ...

پسرم ، امیدوارم که یک روزی بزرگ شوی و فهمیده و خوب باشی و نوشته های مادرت را بخوانی و درک کنی که مادرت چه احساسی داشته و بدانی که دنیا ، زندگی ، خیلی زود و راحت در گذر است و خیلی زود فرا می رسد زمانی که تو نیز پدر شوی و احساسها و نگرانی های پدرانه داشته باشی. و کاش آدم می توانست در آن واحد احساس مادرانه و پدرانه و فرزندانه را همه و همه را با هم درک کند و در هر جایگاهی خوب و کامل باشد . هرچند که بهترین و عالی ترین این است که آدم عاشق باشد . عاشقی پاکباز ، همه چیز را ، عشق را ، محبت را ، خوبی را ، ببخشد ، بدون اینکه چشم داشتی داشته باشد . پسرم تو هم سعی کن که بر همه عالم عاشق باشی که همه عالم از اوست.